وقت نماز ظهر رسيد. حسين(عليه السلام) به زهير بن قين و سعيد بن عبدالله دستور داد با نصف كساني كه باقي مانده بودند مقابل او صف كشيدند.حسين(عليه السلام) با ساير اصحاب نماز خوف خواندند.
در اين موقع تيري از سوي دشمن، به سوي حسين(عليه السلام)آمد. سعيد بن عبدالله پيش رفت و در مقابل آن حضرت ايستاد و تيرها را به تن خود خريد، تا آنكه از پا در آمد و به زمين افتاد و مي گفت:”خداوند! اين جماعت را مانند قو م عاد و ثمود لعنت نما و سلام مرا به پيغمبر برسان و او را از زخمهايي كه بر بدن من وارد شده است مطّلع كن، زيرا مقصود من از ياري ذرّيه پيغمبر تو، اجر و ثواب تو بود.” پس از گفتن اين كلمات از دنيا رفت و چون بدنش را با دقت بررسي كردند، غير از زخمهاي شمشير و نيزه سيزده چوبه تير در بدنش نمايان بود.
راوي مي گويد: اصحاب حسين(عليه السلام) براي كشته شدن در ياري آن حضرت سبقت مي گرفتند.
شهادت با وقاي حسين (عليه السلام) با بدنهاي چاك چاك بر روي خاك افتاده و به جز اهل بيتش كسي زنده نمانده بود.
در آن هنگام فرزندش علي بن الحسين(عليه السلام) كه چهره اش از همه مردم، زيباتر و اخلاقش از همه نيكوتر بود، به سوي پدر آمد و اجازه كارزار خواست. حسين(عليه السلام) بدون درنگ اذنش داد. سپس نگاهي مأيوسانه بر اندام و چهره او انداخت و بي اختيار قطرات اشك، بر صورت جاري شد و گفت:
” خداوندا! تو شاهد باش كه نوجواني به سوي اين سپاه رفت كه از لحاظ اندام، اخلاق و گفتار از همه مردم به رسول تو شبيه تر بود و هرگاه ما مشتاق ديدار پيغمبرت مي شديم به اين جوان مي نگريستيم.” پس از آن متوجه عمر بن سعد شد و فرياد زد:
“اي پسر سعد! خدا رحم تو را قطع كند چنانكه رحم مرا قطع نمودي” در اين هنگام علي بن الحسين(عليه السلام) به دشمن نزديك شد و به جنگ پرداخت و زد و خورد سخت و خونين نموده، عدّه زيادي را كشت و سپس به سوي پدر آمد و گفت:
” اي پدر بزرگوار تشنگي جانم را به لب رسانيده و سنگيني آلات جنگ، مرا به تعب انداخته است آيا ممكن است با اندكي آب، مرا از تشنگي نجات دهي؟” امام حسين (عليه السلام) گريست و فرمود:”واغوثاه فرزند عزيزم بازگرد كمي ديگر بجنگ، زيرا بسيار نزديك است كه جدّت محمد(صلي الله عليه و آله) را ملاقات كني و از دست او جام سرشاري از آب بنوشي كه از آن پس، هرگز تشنه نشوي.”علي به سوي ميدان بازگشت. دست از جان شسته و آماده شهادت شد. حمله بسيار شديدي را آغاز نمود. ناگاه منقذ بن مره عبدي (لعنه الله عليه) او را هدف تيري قرار داد كه از اثر آن تير نيروي دفاع از او سلب شد و به روي زمين افتاده و فرياد زد:”پدرجان! خداحافظ و سلام بر تو، اينك جدّم محمد(صلي الله عليه و آله) تو را سلام مي رساند و مي گويد: اي حسين زود نزد ما بيا” سپس فريادي كشيد و جان داد.
حسين(عليه السلام) آمد و بر بالين كشته فرزندش ايستاد. و صورت بر صورت او نهاد و فرمود:
” پسر جانم! خدا بكشد كساني را كه تو را كشتند. چقدر گستاخي نمودند بر خدا؟ چقدر حرمت رسول خدا شكستند؟ علي الدّنيا بعدك العفا. پس از تو، خاك بر سر اين دنياي بي وفا باد.”
راوي مي گويد: زينب(سلام الله عليها) از خيمه ها بيرون آمد و راه ميدان را در پيش گرفت و با صداي اندوهناكي مي گفت: خبيباه يا بن اخاه. تا بر بالين كشته برادر زاده خود رسيد. خويش را بر روي آن بدن پاره پاره افكند. حسين(عليه السلام) آمد و او را به خيمه بانوان برگردانيد.
پس از او جوانان اهل بيت(عليه السلام) يكي پس از ديگري به ميدان مي آمدند، تا آنكه عدّه اي ازآنان به دست سپاه ابن زياد كشته شدند. در اين هنگام حسين(عليه السلام) فرياد زد :” اي پسر عموهاي من و اي اهل بيت من! شكيبا باشيد. به خدا قسم پس از امروز هرگز خواري و حقارت، نخواهيد ديد.”
در اين موقع تيري از سوي دشمن، به سوي حسين(عليه السلام)آمد. سعيد بن عبدالله پيش رفت و در مقابل آن حضرت ايستاد و تيرها را به تن خود خريد، تا آنكه از پا در آمد و به زمين افتاد و مي گفت:”خداوند! اين جماعت را مانند قو م عاد و ثمود لعنت نما و سلام مرا به پيغمبر برسان و او را از زخمهايي كه بر بدن من وارد شده است مطّلع كن، زيرا مقصود من از ياري ذرّيه پيغمبر تو، اجر و ثواب تو بود.” پس از گفتن اين كلمات از دنيا رفت و چون بدنش را با دقت بررسي كردند، غير از زخمهاي شمشير و نيزه سيزده چوبه تير در بدنش نمايان بود.
راوي مي گويد: اصحاب حسين(عليه السلام) براي كشته شدن در ياري آن حضرت سبقت مي گرفتند.
شهادت با وقاي حسين (عليه السلام) با بدنهاي چاك چاك بر روي خاك افتاده و به جز اهل بيتش كسي زنده نمانده بود.
در آن هنگام فرزندش علي بن الحسين(عليه السلام) كه چهره اش از همه مردم، زيباتر و اخلاقش از همه نيكوتر بود، به سوي پدر آمد و اجازه كارزار خواست. حسين(عليه السلام) بدون درنگ اذنش داد. سپس نگاهي مأيوسانه بر اندام و چهره او انداخت و بي اختيار قطرات اشك، بر صورت جاري شد و گفت:
” خداوندا! تو شاهد باش كه نوجواني به سوي اين سپاه رفت كه از لحاظ اندام، اخلاق و گفتار از همه مردم به رسول تو شبيه تر بود و هرگاه ما مشتاق ديدار پيغمبرت مي شديم به اين جوان مي نگريستيم.” پس از آن متوجه عمر بن سعد شد و فرياد زد:
“اي پسر سعد! خدا رحم تو را قطع كند چنانكه رحم مرا قطع نمودي” در اين هنگام علي بن الحسين(عليه السلام) به دشمن نزديك شد و به جنگ پرداخت و زد و خورد سخت و خونين نموده، عدّه زيادي را كشت و سپس به سوي پدر آمد و گفت:
” اي پدر بزرگوار تشنگي جانم را به لب رسانيده و سنگيني آلات جنگ، مرا به تعب انداخته است آيا ممكن است با اندكي آب، مرا از تشنگي نجات دهي؟” امام حسين (عليه السلام) گريست و فرمود:”واغوثاه فرزند عزيزم بازگرد كمي ديگر بجنگ، زيرا بسيار نزديك است كه جدّت محمد(صلي الله عليه و آله) را ملاقات كني و از دست او جام سرشاري از آب بنوشي كه از آن پس، هرگز تشنه نشوي.”علي به سوي ميدان بازگشت. دست از جان شسته و آماده شهادت شد. حمله بسيار شديدي را آغاز نمود. ناگاه منقذ بن مره عبدي (لعنه الله عليه) او را هدف تيري قرار داد كه از اثر آن تير نيروي دفاع از او سلب شد و به روي زمين افتاده و فرياد زد:”پدرجان! خداحافظ و سلام بر تو، اينك جدّم محمد(صلي الله عليه و آله) تو را سلام مي رساند و مي گويد: اي حسين زود نزد ما بيا” سپس فريادي كشيد و جان داد.
حسين(عليه السلام) آمد و بر بالين كشته فرزندش ايستاد. و صورت بر صورت او نهاد و فرمود:
” پسر جانم! خدا بكشد كساني را كه تو را كشتند. چقدر گستاخي نمودند بر خدا؟ چقدر حرمت رسول خدا شكستند؟ علي الدّنيا بعدك العفا. پس از تو، خاك بر سر اين دنياي بي وفا باد.”
راوي مي گويد: زينب(سلام الله عليها) از خيمه ها بيرون آمد و راه ميدان را در پيش گرفت و با صداي اندوهناكي مي گفت: خبيباه يا بن اخاه. تا بر بالين كشته برادر زاده خود رسيد. خويش را بر روي آن بدن پاره پاره افكند. حسين(عليه السلام) آمد و او را به خيمه بانوان برگردانيد.
پس از او جوانان اهل بيت(عليه السلام) يكي پس از ديگري به ميدان مي آمدند، تا آنكه عدّه اي ازآنان به دست سپاه ابن زياد كشته شدند. در اين هنگام حسين(عليه السلام) فرياد زد :” اي پسر عموهاي من و اي اهل بيت من! شكيبا باشيد. به خدا قسم پس از امروز هرگز خواري و حقارت، نخواهيد ديد.”
منبع:کتاب لهوف سید ابن طاووس
ثبت دیدگاه