زآستان رضا سرخط امان دارمرخ نیاز بر این پاک آستان دارم
اگر چه کم زغبارم، به شوق نکهت گلهمیشه جای، در این طرفه بوستان دارم
ز تیر حادثه مرغی شکسته بال و پرمدرین چمن به صد امید آشیان دارم
چو ذرهّ ام ولی از جبهه سائی حرمشدلی چو مهر فروزان آسمان دارم
اگر ز قافله عاشقان او دورمچو گرد،
چشم به دنبال کاروان دارمچوکوه، پای، به دامن کشیده ام
در طوس زهم جواری او فخر، جاودان دارم اگر گیاهم،
اگر خار، از عنایت حقهماره نکهت این نغز گلستان دارم
رضا هزار و یک آمد چو اسم حق به عددکه این لطیفه من از طبع نکته دان دارم
بود چو مظهر اسماء کبریا نامتهمیشه نام بلند تو بر زبان دارم
کجا هوای جِنان راه دل تواند زدکه پرتوی ز ولای تو در جَنان دارم
بهار عمر چو طی شد به بوی تو ای گلکنون به لطف تو امید در خزان دارم
زگلشن حرمت کی روم که لاله صفتز داغ عشق تو عمری به دل نشان دارم
ز درگه تو به جائی نمی روم هرگزکه چون تو رهبر والا و مهربان دارم
پی نثار، اگر گنج شایگانم نیستبه خاک درگه تو اشک رایگان دارم
ز آفتاب قیامت مرا چه غم که مدامبه سر ز سایه ی لطف تو سایبان دارم
به چشم خاک درت تا که توتیا سازمز اشک شوق بسا دیده ابرسان دارم
به دامن کرم عالمی نیاویزمبه دامن تو زنم دست، تا که جان دارم
سیه چو خامه اگر شد دل شکسته ی منامید از کف تو سرخط امان دارم
تو را که لطف چو بحری است بیکران، رحمیکه من گناه، چو دریای بیکران دارم
نیَم چو دعبل اما فزون تر از دعبلچکامه ها به مدیح تو ارمغان دارم
بود ز وصف تو عاجز اگر چه طبعم، بازکنم ثنای تو تا خامه در بنان دارم
مرا که نیست معانی بلند و واژه بدیعکجا سزاست که اوصاف و بیان دارم
مرا که نام، غلام رضا بود ( قدسی)بس افتخار از این نام، در جهان دارم
غلامرضا قدسی – معاصر
ثبت دیدگاه