پس از زمان ائمه(ع) نيز عزاداري امام حسين(ع) توسط شيعيان انجام مي شد، اما تا پيش از قرن چهارم به صورت پنهان بود؛ همانطور كه جشن و سرور در روز عيد غدير (۱۸ ذيحجه) نيز پنهان بود و از آن پس آشكارشد. معزّالدوله ديلمي كه يكي از سلاطين بزرگ و مقتدر آل بويه بود در آشكار ساختن شعائر شيعه، نقش اساسي داشت و مردم بغداد را به عزاداري امام حسين(ع) تشويق مي كرد. در سالهاي بين ۳۵۲ه.ق تا اواسط قرن پنجم، مراسم عاشورا، مهم تلقي و اجرا مي شد. در همين سال ها، فاطميه و اسماعيليه، مصر را به تصرف در آوردند و شهرقاهره را بنا نهادند و مراسم عاشورا در مصر نيز برگزار مي شد. مراسم عزاداري، به ساير كشورهاي اسلامي، شمال آفريقا، ايران و برخي كشورهاي عربي رسوخ كرد و در ايران از قرن اول و دوم كه در آن تعزيه خواني امري رايج بود، گسترش بيشتري يافت.
اكنون نيز نه تنها شيعيان، بلكه حتي بسياري از غير شيعيان و غير مسلمانان نيز، امام حسين(ع) و مراسم عزاداري حسيني را به خوبي مي شناسند و براي آن احترام قائل اند. امروزه به بركت جمهوري اسلامي ايران، مراسم عزاداري، به همان شيوه هاي مرسوم در ايران (سخنراني، روضه خواني، مداحي، سينه زني و تشكيل دادن دسته هاي عزاداري) به زبانهاي مختلف ديگري مثل انگليسي، آلماني، چيني، اردو، هندي و ژاپني نيز رواج يافته است.
ملت هاي ديگر، حضور و اثرگذاري اين مراسم را در پديده هاي اجتماعي و سياسي شيعيان مشاهده كرده اند.هر كسي اندك تأملي كرده باشد، نقش حسين(ع) و عزاداري حسيني را در دفاع مقدس، به خوبي مي شناسد. اگرنگاه خود را گسترش دهيم، اذعان خواهيم كرد كه حسين(ع) در انحصار شيعيان نيست؛ چنانكه رهبر فقيد هند، گاندي، از حسين(ع) بهره گرفته و نهضت هايي چون: بوسني و هرزگوين، لبنان و فلسطين از مكتب حسين(ع) بهره مند شده اند.
كساني مي توانند به خوبي، مراسم عزاداري را درك كنند كه اولاً شناخت لازم راجع به آن را داشته باشند وثانياً در آن شركت كرده و آثار عاطفي آن را تجربه نموده باشند؛ چرا كه براي شناخت اين پديده، علم حصولي وتحليل عقلي، لازم اما ناكافي است.
ثبت دیدگاه